Het is alweer bijna twee jaar geleden dat we Abel verloren. Ik denk heel de tijd aan hem. Het doet nog altijd zo’n pijn. Al maanden hebben we niets van Kaïn gehoord. Soms ben ik zo boos op hem voor wat hij ons aangedaan heeft; op andere momenten wil ik hem gewoon vasthouden en wiegen en voor hem zingen zoals ik deed toen hij een baby was. Adam praat er niet over hoe hij zich voelt – soms vraag ik me af of hij überhaupt wel iets voelt.