Getroost om te kunnen troosten
Elisabeth Elliot (1926-2015), moeder, zendelinge, schrijfster en spreekster had een wereldwijde bediening. Zij heeft veel vrouwen (maar ook mannen) aan de voeten van Jezus gebracht. De woorden die zij sprak waren gebaseerd op het Woord van God; hetgeen zij verkondigde had zij zelf doorleefd. Haar boeken zijn in vele talen vertaald en vinden ook nu zij niet meer leeft hun weg naar velen. Elisabeth was een heel bijzondere vrouw. Verdriet is haar niet bespaard gebleven, maar in dat alles bleef zij trouw aan haar Heere. Tweemaal is zij weduwe geworden en vanuit die ervaringen kon zij ook anderen troosten. Zij gebruikte haar wonden om anderen te troosten, zoals 2 Korinthe 1:3-4 het ons zegt: Geprezen zij de God en Vader van onze Heere Jezus Christus, de Vader van de barmhartigheden en de God van alle vertroosting, Die ons troost in al onze verdrukking, zodat wij hen kunnen troosten die in allerlei verdrukking zijn, met de vertroosting waarmee wij zelf door God getroost worden.
Hieronder een brief die zij schreef aan een vriendin die pas weduwe was geworden.
Aan een nieuwe weduwe
Lieve ….,
Ik ken de grootte van de pijn en ik wil het zeker niet minimaliseren. Ik ken ook de waarheid uit 2 Korinthe 4:17 Want onze lichte verdrukking, die van korte duur is, brengt in ons een allesovertreffend eeuwig gewicht van heerlijkheid teweeg. Hoe groter onze pijn nu, des te groter dat ‘gewicht van heerlijkheid’ zal zijn. Het is een mysterie, het is niet voor te stellen, maar het zal zo zijn en daarom geven we dank.
Je bent nu alleen. Je gaat alleen naar bed, je moet ‘ik’ in plaats van ‘wij’ leren zeggen, je snakt naar adem als je jezelf erop betrapt iets te zeggen tegen de man die er niet is, je stelt een beslissing uit totdat hij thuiskomt om je daarbij te helpen totdat je opeens tot het pijnlijke besef komt dat je die beslissing zelf moet nemen. De kinderen hebben hun noden, noden waarin papa kon voorzien, maar papa is er niet. Vandaag niet, morgen niet en nooit meer. Je opent een lade en komt een boek tegen dat hij heeft vastgehouden, je komt zijn handschrift tegen, je ziet zijn schoenen met zijn voetafdruk die je zo goed kent en de stekende pijnscheuten in je hart worden niet over het hoofd gezien door Hem die ons zo liefheeft als nooit iemand heeft gehad. Hij verzamelt deze tranen in Zijn kruik, want Hij gaf jou de liefde die deze tranen voortbrengt en Hij heeft jou zo gemaakt dat je kunt huilen en je werpt het allemaal op de Rots die altijd vaststaat. Alles om je heen schudt en zweeft, de bergen bewogen in het midden van de zee, de aarde brult, alles wat onveranderlijk leek is nu veranderd, uitgezonder de Rots. Soms lijkt Hij in tijden van nood een afwezige Helper, maar Hij is daar! Wees stil en weet dat Hij nog steeds God is, wacht op Hem.
Ik weet hoe je herinneringen teruggaan naar elke vezel van zijn lichaam, want je hield zoveel van hem en je herinnert je precies hoe zijn lichaam voelde, je herinnert je zijn geur en het geluid van zijn adem en zijn stem. Elke dag lijkt het een beetje moeilijker te zijn je precies te herinneren hoe het was en je weet dat je al iets vergeten bent en dat doet ook weer pijn. Je wilt niet dat iemand je zegt: ‘de tijd heelt alle wonden’, want jij wilt helemaal niets vergeten, zelfs niet het kleinste detail.
Gedurende een tijdje zullen mensen erg lief voor je zijn. Zij zullen aan je denken en hun harten zullen zich naar je uitstrekken en zij zullen niet weten hoe ze naar je moeten kijken, wat ze moeten zeggen en hoe ze moeten vermijden met jou over je man te praten. Zij weten niet hoe ze moeten omgaan met hun eigen emoties en begrijpen dus eenvoudigweg niet hoe jij met jouw emoties omgaat. Zij weten niet hoe ze open en eerlijk met hun emoties moeten omgaan en in zo’n situatie weten ze helemaal niet meer hoe ze kunnen doen alsof, alhoewel hun gevoel zegt dat dat is wat zij zouden moeten doen. Dat moet je accepteren en je moet proberen te geloven dat alles wat zij willen is vriendelijk voor je zijn alhoewel zij zo de plank misslaan.
Maar na een tijdje zullen zij zich niet veel meer herinneren, of nemen ze aan dat jij ‘er overheen bent’. Dan zul je een nog grotere bedreiging voor hen worden omdat zij niet weten hoe zij jou in hun wereld moeten passen. Goed bevriende koppels zullen dingen vóór je willen doen, maar zij weten niet hoe ze dingen mét jou kunnen doen. En uiteindelijk, alhoewel zij dat zichzelf niet eens zullen toegeven, word je een last, een hinderpaal en zelfs een gevaarlijk persoon in de buurt van gevoelige mannen. (Ik schrijf dit niet zozeer vanuit persoonlijke ervaring want mijn eerste weduwschap bracht ik door in relatief geïsoleerde omstandigheden ver weg van de beschaafde wereld, maar meer vanuit het praten met anderen en door observatie). Je bent een weduwe, een sociaal buitenbeentje, niet single, niet gehuwd. Je vindt het moeilijk, denk ik, opnieuw verwantschap te voelen met singles, maar je kunt ook niet verwachten opnieuw in koppelgroepen opgenomen te worden. Misschien vind je het wreed van me dit alles nu al te vertellen, maar misschien is het, wanneer het jou overkomt, een hulp voor jou te weten dat dit is hoe het gaat. En natuurlijk is het een teken van volwassenheid om in staat te zijn dingen te accepteren die niet veranderd kunnen worden.
Er zullen er altijd zijn die jou kunnen ‘uitleggen’ wat Gods bedoeling in dit alles is. Zij ‘zien’ wat dit alles voor jou te betekenen heeft. Maak je daar niet druk om. Zij zijn blind. Geen enkele uitleg aan deze kant van de hemel kan mogelijkerwijs alles omvatten. Het is niet te vatten, onverklaarbaar en gaat elke uitleg ver te boven. Je moet al die onzin ook op de Rots werpen.
Jouw belijdenis van je geloof in Gods soevereine ontwerp was een grote bemoediging voor mij. Hij is er, Hij is God, Hij heeft de leiding en wij worden niet overgelaten aan pure willekeur. Onze hoop ziet op de toekomst wanneer God Zijn kinderen zal doen opstaan. Want op die dag zullen alle dorens en distels, zonde, dood en verval verdwijnen en de wereld om ons heen zal delen in die heerlijke vrijheid van zonde. De schepping ziet hunkerend uit naar het moment waarop zal blijken wie de zonen van God zijn. De hele schepping is namelijk onderworpen aan dood en verval, hoewel niet uit eigen vrije wil. God heeft dat gedaan als gevolg van de zonde. Maar er is hoop! Ook de schepping zal bevrijd worden uit de macht van dood en verval en dezelfde heerlijke vrijheid krijgen als de kinderen van God (Rom. 8:19-21, Het Boek).
Veel liefs,
Elisabeth
Deze brief is geschreven door Elisabeth Elliot (1926-2015) en verscheen in de mei/juni 2003 Newsletter onder de titel ‘To a new widow’. Deze is met toestemming vertaald.