Het beste wapen is een open deur
Wanneer je gelooft dat dit gevaarlijke tijden zijn, dan klopt dat. Het hedendaagse wereldbeeld wordt ‘intersectionaliteit’, ook wel ‘kruispuntdenken’ genoemd - het geloof dat wie je werkelijk bent wordt afgemeten aan hoeveel slachtofferstatussen je kunt claimen, waarbij de menselijke waardigheid alleen wordt opgebouwd door onverdraagzaamheid van welke aard dan ook.
Dit heeft christenen in een post-christelijke wereld doen belanden en het hoogste wat je daar kunt bereiken is autonomie, onafhankelijkheid en betekenis vinden in niets anders dan jezelf. Christenen die bedachtzaam zijn weten dat de gestadige erosie van de christelijke traditie in ons dagelijks leven, betekent dat we, vroeger of later, onszelf in dezelfde positie zullen bevinden als de vroege christelijke kerk in het vijandige Rome.
Hoe verleidelijk is het dan om onszelf terug te trekken. Hoe makkelijk is het om vrees ons hart te laten vullen wanneer we proberen om onszelf en onze kinderen te beschermen tegen het kwaad. Hoe bang zijn we om te spreken, wanneer onze woorden, ondanks onze goede bedoelingen en Bijbelse integriteit, gezien worden als haatdragende taal. Hoe moeten we leven? Je beste wapen is een open deur.
Maar hoe dan? Helemaal wanneer we onze vingers er wel eens aan gebrand hebben. Hoe kunnen we een open deur hebben voor de wereld?
1. Leer te luisteren
Historisch gezien hebben we als Christenen geleerd om het Evangelie te delen door te beginnen met het goede nieuws dat Jezus ons gered heeft van onze zonde. Maar we leven in een wereld die helemaal niet gelooft dat het gered moet worden. De wereld gelooft dat we juist gered moeten worden van Christelijke buren.
In plaats van beginnen met spreken, moeten we misschien beginnen met luisteren. Goed luisteren. In post-christelijke gemeenschappen, zijn je woorden even sterk als je relaties. Wanneer je dus je toehoorders wilt leren kennen, probeer dan goed voor hen te zijn. Je beste geestelijke wapen is een open deur, een gedekte tafel, een pot vers gezette koffie en een doos tissues voor de tranen die zullen vallen. Want tranen zullen vallen.
God heeft de eeuwigheid op ons aller hart geschreven en onderdeel van die eeuwigheid is een verlangen naar waarde. Het leven zonder God is hard. Het heeft harde randen en steile hellingen. Bij verraad is er geen hoop, en lijden heeft geen verlossing. Alleen het leven in Christus geeft vrijmaking van lijden. Leer je buren zodanig kennen dat je kan ontdekken waar hun leven pijn doet en wees er voor hen in hun lijden. Laat zien, door woorden en daden dat Jezus er is voor mensen die lijden. Laat in jouw leven de woorden van Jezus zien voor een ieder die horen wil: ‘Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast bent, en Ik zal u rust geven. Neem Mijn juk op u en leer van mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel; want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht.’ (Mattheus 11:28-30)
Wanneer je beschikbaar wilt zijn voor je buren betekent dat dat je moet minderen in de tijd die je aan vermaak besteedt, betekent het tijd maken en budgetteren om meer mensen te voeden dan alleen hen die dezelfde achternaam hebben. Breng betekenisvolle offers voor je onbekeerde buren. Doe er alles aan!
2. Bereid je hart en je huis voor
Gastvrij zijn in een post-Christelijke samenleving betekent vreemden ontmoeten, hen buren maken, en door Gods genade, buren verwelkomen in Gods huisgezin. Onze huizen spelen hierin een cruciale rol. Onze huizen zijn de brug tussen de kerk en de wereld.
De eerste uitdaging is: Hoe kunnen we vreemden ontmoeten. Status en geld barrières werken dit vitale Christelijke werk tegen. Maar gevangenissen, asielzoekerscentra, en pleegzorg programma’s wachten op jouw hulp. Christenen moeten doelbewust vreemdelingen opzoeken. We moeten onze huizen zien als ziekenhuizen, ambassades en zorgcentra, niet als kastelen, forten of musea.
De tweede uitdaging is hoe de conversatie op Christus te brengen. In ons huis (Het huis van de Butterfields) heeft onze gewoonte om ’s avonds Bijbel te lezen en te bidden, ons geholpen de ongemakkelijke overgang van amusement naar eeuwigheid te maken. Hoe? Elke avond hebben we dezelfde routine. Avondeten, gevolgd door gebed, gevolgd door de Bijbellezen en een korte uitleg van mijn man en soms nog gevolgd door het zingen van een psalm. Omdat we dit elke avond doen, is het normaal om anderen bij deze praktijk te betrekken.
Zonder dat we vragen of mensen daar behoefte aan hebben, worden de borden afgeruimd en de Bijbels met de koffiemokken uitgedeeld. Dagelijkse gastvrijheid is veel makkelijker te doen dan die goed-geplande evenementen. Singles uit de kerk en uit de buurt komen langs na hun werk en helpen om het avondeten op tafel te krijgen. Het is leuk om dit samen te doen. Soms ligt er was op mijn tafel die nog weggevouwen moet worden (of terug gestopt moet worden in de droger). Soms zit er een kind die nog zit te tobben met zijn rekenen. En het lijkt wel alsof we ons allemaal beter voelen wanneer wij het niet alleen zijn die te maken hebben met rommel van niet opgevouwen was en onafgemaakte rekenbladen.
Andere buren komen opdagen. Mensen met ‘geheime’ levens -mensen met een heimelijke drugs
verslaving of gevaarlijke relaties – kunnen niet makkelijk plannen. Als Christenen moeten we hier gevoelig voor zijn. Maar wanneer je hen regelmatig uitnodigt en de uitnodiging een open uitnodiging is, kunnen ze zomaar aanschuiven. Alle mensen -gelovigen en ongelovigen- moeten transparante, Christelijke levens kunnen zien. Levens die geleefd worden in de realiteit van tranen en rommel.
Aan tafel regeert vrede. We maken ruimte voor iedereen. We schuiven er extra stoelen bij of pianokrukken of soms zitten sommigen van ons op de grond. We delen wat we hebben. We leggen onze telefoons aan de kant. We brengen onze problemen en vragen. We hoeven niet te denken ‘wat zullen de buren wel
denken’, want ook de buren zijn er en ze zijn ook niet bang om te zeggen wat ze denken. Na het eten, openen we onze Bijbels met onze harten. En dan bidden we. We bidden of Jezus in ons leven wil komen, niet om de conversaties te stoppen, maar om de conversaties te verdiepen en om ons hoop te geven.
3. Geef je huissleutel weg
We leven in een samenleving die diepe eenzaamheid normaal gemaakt heeft. De Bijbel doet dat niet. Bijbels gezien maakt bekering tot Christus, wezen tot zoons en dochters. Brengt bekering intimiteit en erbij
horen.
Christenen hebben erin toegestemd om afgoden (succes, goederen, en zelfzuchtige ambities), het Evangelie te laten bedoezelen. We hebben de Bijbelse prioriteit, dat de kerk de familie van God is, omgeruild voor een vervalsing die zeg dat de biologische bloedbanden van hogere waarde zijn dan het bloed van Christus. En door dit te doen, laten we bij wijze van spreken, onze meest kwetsbare broeders en zusters in de goot liggen. Christelijk leven komt in plaats van het leven (en soms de familie) die we eerst hadden, niet als aanvulling.
Maar verlies wordt winst in gemeenschap – of tenminste, dat zou zo moeten zijn wanneer we
gehoorzaam zouden zijn aan de opdracht tot gastvrijheid van onze Heere. Markus 10:28-30 zegt het volgende: ‘En Petrus begon tegen Hem te zeggen: Zie, wij hebben alles verlaten en zijn U gevolgd. En Jezus antwoordde: Voorwaar, Ik zeg u: er is niemand die huis of broers of zusters of vader of moeder of vrouw of kinderen of akkers verlaten heeft omwille van Mij en om het Evangelie, of hij ontvangt honderdvoudig, nu in deze tijd, huizen en broeders en zusters en moeders en kinderen en akkers, met vervolgingen, en in de wereld die komt en in het eeuwige leven.
Let er op wat Jezus zegt over hen die alles opgeven om Christus te volgen. Zij zullen alles achterlaten. En dit noodzakelijke verlies zal rouw, verdriet, pijnlijke herinneringen en nachtelijke zorgen geven. Al die complexe emoties die komen met een Christelijk leven. Maar dit vers geeft ook beloften. In Gods familie zullen ze nu in dit leven honderdvoudig terug ontvangen. Dit honderdvoudig terugontvangen komt niet zomaar uit de lucht vallen. Dit komt door jou en mij heen. Dit honderdvoudig houdt warme omhelzingen, regelmatig samen eten, gebed en het dragen van elkaars lasten in. Het houdt in dat we als Gods familie het leven samen leven. Het is organisch, rommelig en leven-gevend. Het neemt mensen op die getrouwd en single zijn, jong en oud, gezond en gehandicapt en alles daar tussen in. Het betekent dat je in Christus aan elkaar toebehoort. En dit toebehoren heeft een lichamelijke, materiële en spirituele dimensie.
Het bovengenoemde vers uit Markus belooft iets vitaals: Jij, Christen, hebt Gods familie, Jij, Christen, hebt een plaats aan de tafel. En hoe kom je door de voordeur naar de tafel? Jij, Christen, hebt de sleutel. Voor hen die alles om Christus wil hebben achtergelaten komt het Evangelie met een huissleutel.
Wat houd je tegen?
Wanneer de wereld Christenen zouden zien leven in vitale, levengevende gemeenschappen, waar families, singles en kinderen het leven delen, met tijd en energie om hen te helpen die Christus nog niet kennen…misschien zouden zij dan ook kunnen ‘smaken en zien dat de HEERE goed is’. (Psalm 34:8) Misschien zouden dan onze kinderen niet op één manier over Jezus denken in de kerk en op een andere manier op Facebook of op school. Jezus ziende als Iemand over wie je alleen praat in de kerk of op de jeugdgroep. Misschien zouden onze buren ons dan kunnen zien als betrouwbare mensen op wie je aan kunt als het ongeluk je treft. Mensen met wie je de diepste geheimen kunt delen en die er alles aan zullen doen om je te helpen in moeilijke situaties en die met zorg omgaan met het leed in de wereld. Misschien zou de transparantie van ons leven mensen helpen zien dat ook wanneer we het moeilijk hebben, het Evangelie heelt, helpt en voortgang vindt. Misschien zou ons alledaagse leven laten zien, dat Gods hand ons helpt in de moeilijkste omstandigheden en dat er niets onmogelijk is voor God.
Gastvrijheid is de basis van het Christelijke leven. Wat staat je in de weg?
Rosaria Butterfield is voormalig Engels professor aan Sycaruse Universitu. Ze is getrouwd met ds. Ken Butterfield. Hij is predikant van de First Reformend Presbeterian Church in Durham, North Carolina. Zij schreef onder andere het boek ‘ The gospel comes with a housekey’
Dit artikel verscheen op Desiring God (www.desiringgod.org) op 5 mei 2018 onder de titel: ‘The best weapon is an open door’. Het artikel is met toestemming vertaald.