Breekbaar, gewaardeerd en onbevreesd
Vrouwen als brozer vaatwerk
Er kwam een pakje aan met de post met de waarschuwing: “Voorzichtig: Breekbaar.” We sneden het karton heel voorzichtig open om tot onze grote spijt een paar gebroken stukken in de doos te vinden. Hadden de snelle transportbanden of de slingerende vrachtwagens dit behulpzame label maar kunnen lezen. Dan hadden ze het pakje naar waarde geschat en er de juiste zorg aan besteed.
Een kristallen kroonluchter is onvergelijkbaar in zijn breekbaarheid. We zouden hem kunnen vervangen door een houten geraamte, stevig en functioneel, waar ook een zekere degelijkheid in zit, maar dan zou hij alles verliezen wat hem maakt tot wat hij is. Het licht schittert door het meerzijdig glas, de deeltjes rinkelen zacht en hoog als ze een zetje krijgen. Het zou een vergissing zijn om een kroonluchter waardeloos te vinden omdat hij breekbaar is. Dan mis je het doel.
Breekbaarheid is geen tekortkoming; maar het zou juist datgene kunnen zijn wat de waarde van iets bepaalt.
Brozer vaatwerk?
We vinden een parallel in 1 Petrus 3. Hoe komt het dat God vrouwen oproept om “goed te doen en zich geen schrik te laten aanjagen” in één vers (1 Petr. 3:6 NBG) en in het volgende vers naar hen verwijst als “broos vaatwerk” (1 Petr. 3:7)? We plaatsen onbevreesd en broos niet vaak samen.
Wat is het resultaat van fysieke breekbaarheid? Zouden breekbare dingen zich beledigd moeten voelen omdat wij erkennen dat ze breekbaar zijn? Of kan hun natuurlijke broosheid hen naar de bron van hun onbevreesdheid leiden? Een machteloosheid die resulteert in het vertrouwen op de almachtige Vader?
Het helpt om eerst toe te geven dat wat God hier door Petrus zegt, waar is. We zijn brozer. We kunnen ook het synoniem ‘breekbaar’ gebruiken. We zijn niet dommer. Niet minder menselijk. Niet onbekwaam om te redeneren of iets te bereiken. Niet emotioneel gebroken. Niet zondiger. En zelfs niet zonder grote kracht, zoals de Schrift getuigt. Maar brozer. En toch voelen, of voelden op een bepaald moment, velen van ons zich ongemakkelijk hiermee omdat het tegen de geest van onze tijd ingaat en het voelt als een belediging van onze trots. Zo erg zelfs dat we de waarheid van Petrus hardnekkig verwerpen, zelfs wanneer we alle voorzorgen nemen als we alleen in een donker steegje lopen.
Onze broosheid – het feit dat ik waarschijnlijk nooit in staat zal zijn om een gemiddelde man te overmeesteren of hem te verslaan met armworstelen, ongeacht hoeveel tijd ik in de fitness doorbreng - is niet een teken dat er iets mis is gegaan. We moeten zorgvuldig met deze broosheid omgaan, omdat er unieke schoonheden, mogelijkheden en vrouwelijke krachten in verborgen zitten – zoals de prachtige kracht van dik afgeschuind glas.
Een zwangere vrouw is een van de meest weerloze mensen op de aardbodem. Ze kan amper rechtop gaan zitten nadat ze weggezakt is in een comfortabele stoel. En toch, wie anders dan het brozer vaatwerk, genaamd de vrouw, kan een ander mens in haar lichaam laten groeien?
Denk aan de enorme kracht en het uithoudingsvermogen die nodig zijn om te bevallen – en toch is het tegelijkertijd ook een kwetsbare kracht. Een vrouw ondergaat een bevallingsmarathon van vele uren en zit daarna rechtop in bed, zelfs als haar lichaam begint te bloeden en probeert een andere persoon te voeden en te verzorgen. Waarom heeft God dat op deze manier gemaakt? Hij heeft ons zo gemaakt, zodat wij bij de aanblik van een moeder met haar drinkende baby zouden weten dat Hij ons ook nooit vergeten zal, zelfs niet toen het bloed uit Zijn eigen Zoon vloeide voor ons. Het is een breekbaar, onbegrijpelijk machtig ontwerp dat ons naar grotere dingen wijst. Het dient ervoor om gewaardeerd en beschermd te worden en niet om ons te kleineren in vergelijking met een man, maar juist om onszelf beter te begrijpen.
Onder Gods bescherming
Waar komt die vrouwelijke onbevreesdheid vandaan? Ik heb meer dan 30 planten op mijn vensterbank staan terwijl ik wacht tot de temperaturen in Minnesota warm genoeg worden zodat ik ze buiten in de tuin kan planten. De planten zijn kwetsbaar. Ze kunnen bij koud weer niet overleven. Maar ze hoeven absoluut nergens bang voor te zijn. Waarom niet? Omdat ik elke dag voor ze zorg. Ik geef hen water en plaats hen in de zon. Ze staan vlakbij mijn werkplaats, dus ze zijn nooit ver weg uit mijn gedachten. Ze worden nooit vergeten. En hoeveel te meer staan wij onder de zorg en eeuwige bescherming van onze Hemelse Vader? Hij waakt altijd over ons. Hij heeft ons geplant en Hij zal tot de laatste toe elk van Zijn kinderen bewaren en bewaken.
Het is goed dat God je brozer gemaakt heeft – Hij heeft een prachtig ontwerp geplaatst in twee X’en. Zoals Lewis schrijft in ‘De reis van het drakenschip’: “In onze wereld,” zei Eustace, “is een ster een grote bal van brandend gas.” “Zelfs in jouw wereld, mijn zoon, is dat niet wat een ster is, maar alleen waarvan hij gemaakt is.” We zijn misschien wel gemaakt van 2 X-chromosomen, maar het resultaat daarvan is zoveel meer dan de verkleining van wat we zien onder de microscoop. We mogen onze X’en, (die ons soms lachwekkend laat waggelen terwijl er een persoon in onze buik groeit), nemen - en we zijn onbevreesd voor alles wat beangstigend is. We zijn breekbaar. We zijn gewaardeerd. We zijn onbevreesd. Hij heeft de touwtjes in handen en Hij houdt van ons tot voorbij het graf.
Abigail Dodds is een echtgenote en moeder van 5. Ze is een huisvrouw die ernaar streeft om God te leren kennen en lief te hebben door de studie van Zijn Woord. Ze schrijft regelmatig voor Desiring God en houdt een blog bij op hopeandstay.com
Dit artikel verscheen op 1 juni 2016 op Desiring God (www.desiringgod.org) onder de titel ‘Fragile, Honored, Undaunted. Women as the Weaker Vessel’. Het artikel is met toestemming vertaald.