Moederschap is een roeping

En op welke plaats komen je kinderen

Enkele jaren geleden, toen ik net vier kinderen had en de oudste nog maar drie was, maakte ik hen allemaal klaar om een eindje te wandelen. Toen de laatste tuitbeker ingepakt was en we klaar waren om te gaan, keek mijn tweejarige me aan en zei: “Wow! Jij hebt je handen vol!”

Ze had bijna net zo goed kunnen zeggen: “Weet je niet hoe kinderen op de wereld komen?” of “Zijn ze allemaal van jou?!”

Overal waar je komt, willen mensen praten over je kinderen. Waarom het wel heel erg veel is, en hoe je kan voorkomen dat je er zoveel krijgt, en hoe zij nooit zouden kunnen wat jij doet. Ze maken je duidelijk dat je niet meer zal lachen als je kinderen tieners zijn. En dit, terwijl je in de rij voor de kassa staat en je kinderen meeluisteren.

Het minste werk?

De waarheid is dat onze maatschappij - jaren geleden, nog voordat deze generatie moeders geboren was - besloten heeft op welke plaats kinderen op de prioriteitenlijst komen. Toen abortus gelegaliseerd werd, schreven we dit op in een wet.

Kinderen komen na een goede opleiding. Zeker na een wereldreis. Na de mogelijkheid 's avonds gezellig uit te gaan. Na je lichaam verwennen bij de sportschool. Na de baan die je hoopt te krijgen. Ja, zelfs na je verlangen om lekker niks te kunnen doen wanneer je daar zin in hebt. Helemaal onderaan. Kinderen zijn wel het laatste waar je mee bezig wilt zijn.

Wanneer je in deze cultuur opgegroeid bent, is het erg moeilijk om een bijbels perspectief op het moederschap te krijgen. Om als vrije christenvrouw te denken over je leven, over je kinderen. Hoe vaak hebben we niet geluisterd naar halve waarheden en halve leugens? Geloven we dat we kinderen willen omdat er ergens een biologische drang is, of dat we ineens voelen dat we toch wel graag een baby willen? Willen we graag een baby omdat we dan die schattige kleertjes kunnen kopen en leuke foto’s kunnen maken? Is het moederschap het laatste wat je wel zou willen doen en is het iets dat weggelegd is voor hen die niet meer kunnen, of voor hen die tevreden zijn met sleur? Als dat zo is, wat denken we wel!

Het is geen hobby

Moederschap is geen hobby; het is een roeping. Je verzamelt geen kinderen omdat ze leuker zijn dan postzegels. Het is niet iets wat je kan doen in je vrije tijd. Het is dat waar God je de tijd voor gegeven heeft.

Christenmoeders dragen hun kinderen op vijandig grondgebied. Wanneer je met hen in de openbaarheid komt, sta je, en verdedig je de objecten waar de maatschappij een hekel aan heeft. Je getuigt publiekelijk dat je waarde hecht aan datgene waar God waarde aan hecht, en dat je weigert hoog te achten dat wat de wereld hoog acht. Je staat met hen die zich niet kunnen verdedigen, met de hulpbehoevenden. Je representeert alles wat onze cultuur haat, omdat je laat zien wat ‘je leven afleggen voor een ander’ betekent – en het afleggen van je eigen leven representeert het evangelie.

Onze maatschappij is bang voor de dood. Je leven afleggen, op welke manier dan ook, is beangstigend. En vreemd genoeg is deze angst datgene wat de abortusindustrie drijft: de angst dat je dromen zullen sterven, dat je toekomst sterft, dat je vrijheid sterft – en terwijl men de dood probeert te ontlopen, rent men de armen van de dood in.

Ren naar het kruis

Maar als christenen moeten we een andere zienswijze hebben. We moeten naar het kruis rennen. Naar de dood toe. Dus, leg je hoop af. Leg je toekomst af. Leg je kleinzielige hindernissen af. Leg je verlangen om gezien te worden af. Leg je irritatie voor kinderen af. Leg je opgeruimde huis af. Leg het beklag over het leven dat je nu leeft af. Leg je fantasie over het leven dat je zou kunnen leven, als je alleen was, af. Laat het gaan.

Sterven aan jezelf is niet het einde van het verhaal. Juist wij als christenen zouden moeten weten wat er volgt na de dood. Het christelijke leven is opstandingsleven, leven dat niet kan worden tegengehouden door de dood. Het soort leven dat alleen mogelijk is wanneer je bij het kruis bent geweest.

De Bijbel is heel duidelijk over de waarde van kinderen. Jezus houdt van hen, en wij hebben de opdracht ook van hen te houden, om hen op te voeden in de vreze van de Heere. Wij moeten God navolgen en genieten van onze kinderen.

De vraag is hoe

De vraag hier is niet of je al dan niet het evangelie representeert; het gaat erom hoe je het representeert. Geef je jezelf al ergerend aan je kinderen? Ben je altijd berekenend als een schuldeiser? Of geef je hen leven zoals God leven aan ons geeft: voor niks?

Het is niet genoeg om maar te doen alsof. Je kan misschien een paar mensen voor de gek houden. Die persoon voor je in de rij voor de kassa gelooft je misschien wanneer je een namaaklach op je gezicht plakt, maar je kinderen niet. Zij weten precies waar ze aan toe zijn met je. Ze weten precies wat je belangrijker vindt dan hen. Ze weten precies waar je een hekel aan hebt en wat voor wroeging je naar hen koestert. Ze weten dat je opgewekt antwoordt geeft aan die mevrouw in de winkel en dat zij weer een grauw en een snauw in de auto kunnen verwachten.

Kinderen weten het verschil tussen een moeder die zich goed voordoet voor een vreemde en een moeder die hun leven en waarde verdedigt met haar lach, haar liefde en haar absolute loyaliteit.

Handen vol met goede dingen

Toen mijn kleine meisje me zei: “Jouw handen zijn vol!” Was ik zo dankbaar dat ze al wist wat mijn antwoord zou zijn. Het was hetzelfde antwoord dat ik altijd gaf: “Ja, mijn handen zijn vol – vol met goede dingen!”

Leef het Evangelie in de dingen die niemand ziet. Offer jezelf op voor je kinderen op plaatsen waarvan zij alleen weten. Zet hun waarde boven die van jezelf. Laat hen groeien in de schone lucht van het leven uit het Evangelie. Jouw getuigenis van het Evangelie in de kleinste details van je leven is waardevoller voor je kinderen dan je je kan voorstellen. Wanneer je hen het Evangelie vertelt, maar er zelf niet uit leeft, zullen ze het nooit geloven. Geef elke dag met vreugde je leven voor hen. Leg je kleingeestigheid af. Leg je irritatie af. Leg je gezucht over de afwas af, over de was en over hoe niemand ziet hoe hard je werkt. Stop met gericht zijn op jezef en klem je vast aan het kruis. Er is meer leven en gelach aan de andere kant van de dood, dan jij kan dragen!

Rachel Jankovic (@lizziejank) is vrouw, en thuismoeder. Ze is de auteur van Loving the little years: motherhood in the trenches en Fit to burst: abundance, Mayhem, and the joys of motherhood. Zij en haar man Luke hebben zes kinderen

Dit artikel verscheen op 14 juli, 2011 op Desiring God (www.desiringgod.org) onder de titel ‘Motherhood is a calling, and where your childen rank’. Het artikel is met toestemming vertaald.