Zij legden hun liefde op het altaar

Ik luister al lang naar dr. John Piper, maar laatst was er een moment dat ik hardop moest lachen toen hij zei: “Je hoeft echt niet al mijn boeken te lezen. Lees er maar één van de boeken. Ze zeggen toch allemaal hetzelfde, namelijk: ‘Leef voor de glorie van God!”

Ik herinnerde mij een soortgelijke conversatie met mijn moeder. Bij allen bekend als Elisabeth Elliot. Ik verontschuldigde mij dat ik niet al haar boeken gelezen had. Zij zei: “Ze zeggen allemaal hetzelfde, Valerie. Het is dus niet nodig om ze allemaal te lezen. Trouwens, je hebt daar ook helemaal geen tijd voor!”

Ik was druk met mijn acht kinderen en ze wist hoezeer mijn tijd opgeslokt werd. Enkele jaren later gaf ze mij een pakket met brieven van mijn vader, Jim Elliot, aan haar. De brieven waren geschreven tussen 1948 en 1953. Ze zei: “Je hoeft ze nu niet te lezen, maar op een dag als je kinderen het huis uit zijn, zul je de tijd hebben.

Een onverwachte ontdekking

Mijn vreugde bij het lezen van de brieven begon in 2011, nadat mijn laatste kind het huis uit ging om te studeren. Nog weer later, ongeveer tien maanden nadat mijn moeder in 2015 stierf, vond ik wat ik niet verwacht had. Ergens diep weggestopt op zolder vond ik dat waarvan ik dacht dat het niet meer gevonden zou worden…namelijk de brieven van mijn moeder aan mijn vader. Deze brieven reisden met hem mee tijdens zijn tijd in Ecuador en waren wonderbaarlijk goed bewaard gebleven.

In al deze brieven is de trouw en hechte verbintenis tussen mijn ouders heel duidelijk te zien. Zij waren erop gericht om Gods wil voor hun leven te ontdekken, door gebed en toewijding aan de Bijbel.

Zowel mijn vader als mijn moeder hadden gedacht dat ze single zendelingen zouden worden. Beiden vonden ze al hun liefde en zekerheid in God alleen. Hun harten liepen over van devotie voor God en de wil om het gebod om heen te gaan en het Evangelie te verkondingen in heel de wereld, in praktijk te brengen.

Nadat ze elkaar ontmoet hadden in de Foreign Mission Society op Wheaton College, vonden mijn ouders elkaar een afleiding van het Grieks dat ze beiden studeerden. En toen deze aantrekkingskracht voor elkaar begon op te bloeien moesten ze leren omgaan met deze ‘explosieve kracht van nieuwe aantrekking (of affectie)’ waarover Thomas Chalmers schreef. Deze nieuwe attractie was een diepe, turbulente aangelegenheid van het hart, dat hen afhield van hun studie. Toen ze nadachten over hun liefde voor God en voor elkaar, kwamen ze tot de conclusie dat hun eigen gevoelens moesten sterven en dat ze zich volledig moesten onderwerpen aan de autoriteit van God.

Toch begon hun correspondentie en hun correspondentie duurde van 1948 tot 1952 en een deel van 1953 toen beiden aan verschillende kanten van Ecuador werkten. Tijdens de vijf jaren die volgden zagen mijn ouders elkaar slechts vijf keer. Ze schreven echter elke twee weken prachtige (en soms bezorgde) brieven aan elkaar. Ze baden altijd voor elkaar en streefden ernaar om elkaar volledig aan God over te geven.

Liefde, een gewijde zaak

In het Oude testament betekent een ‘gewijde zaak’ (Leviticus 27:28) iets dat als offer gebracht wordt. En dit is precies wat Jim Elliot en Elisabeth Howard deden met elkaar. Zij waren allereerst toegewijd aan God en aan Zijn glorie en hun brieven waren een reflectie van dit primaire doel. Ze bestudeerden verzen die hen aanspraken over vertrouwen en wachtten. Ze dachten over die verzen na en schreven erover.

In één van zijn brieven schreef mijn vader aan mijn moeder:

‘Jij bent Zijn speciale schat, Betty, iemand voor wie Hij een hoge prijs betaald heeft…. Hij moet aan de machten en overheden in de hemelse gewesten laten zien dat jij de prijs bent van Zijn zoektocht…En tegelijkertijd houdt Hij je voor Zichzelf, veilig. Hij vormt jou op manieren die je niet begrijpt. Net zoals ik jouw brieven bewaar….zo bewaart Hij de gelovige voor Hemzelf.’

Hier is een citaat uit mijn moeders’ dagboek, toen ze nadacht over wat er tussen haar en Jim gebeurde.

“Dit zijn geen vruchteloze jaren geweest. Wel zijn het ondoorgrondelijke jaren geweest. God heeft me helemaal voor Hemzelf apart gezet. Ik heb Zijn aangezicht gezien. Niets kan daarover geschreven worden. Ik ben stil en verwonderd. O, gezegende Heere Die mij nooit zal loslaten, ik leg mijn ziel in U te rusten.” En daarna sloot ze af met de volgende woorden: “Houd hem (Jim) ook zo vast, Heere Jezus.”

Met gebogen knieën

Wachten, geloven, bidden en opnieuw wachten. Hoe diep groeit ons gebedsleven wanneer we God op Zijn woord vertrouwen en wanneer we mediteren op woorden als deze uit Jesaja:

‘Ja, van oude tijden af heeft men het niet gehoord, men heeft het niet ter ore genomen en geen oog heeft het gezien, behalve U, o God, wat Hij doen zal voor wie op Hem wacht. U ontmoet wie zich in U verblijdt, wie gerechtigheid doet, wie op Uw wegen aan U blijven denken.’

Jesaja 64:4-5

En nog een van mijn favoriete verzen is Jesaja 30:15 en 18

‘Door terugkeer en rust zou u verlost worden, in stilheid en vertrouwen zou uw sterkte zijn, maar u hebt niet gewild…..En daarom wacht de HEERE, opdat Hij u genadig zal zijn; en daarom zal Hij Zich verheffen om Zich over u te ontfermen. Voorzeker, de HEERE is een God van recht. Welzalig zijn allen die Hem verwachten.’

De toewijding van mijn ouders aan God speelde zich af op verschillende plaatsen. Beiden vroegen en smeekten God of ze uitgezonden mochten worden in de zending. Beiden baden ze of God hun duidelijk wilde laten zien wat ze met hun liefde voor elkaar moesten doen. Moesten ze hun liefde voor elkaar op het altaar leggen? Moesten ze wachten?

Er gingen vijf jaren voorbij voordat mijn vader zeker wist dat hij met mijn moeder moest trouwen. Na een tijd vol van discipline, benauwdheid en tranen waarin ze beiden zich voorbereidden om de zending in te gaan en te dienen onder twee verschillende bevolkingsgroepen, gebeurde er iets. Er kwam een tragedie in het leven van mijn vader en hij realiseerde zich dat hij een vrouw nodig had. Toen vroeg hij Elisabeth ten huwelijk.

We hebben op Hem gewacht

Jim en Elisabeth vonden Jesaja 25:9 als antwoord voor hen:

‘Op die dag zal men zeggen: Zie, Dit is onze God; wij hebben Hem verwacht, en Hij zal ons verlossen. Dit is de HEERE, wij hebben Hem verwacht, wij zullen ons verheugen en verblijden in Zijn heil.’

Ik wil dat anderen het liefdesverhaal horen dat ik vond in de brieven van mijn ouders. Het verhaal van mijn vader en moeder die stierven aan zichzelf en bogen voor het gezag van hun hemelse Vader. Zij vroegen, zochten, klopten en vertrouwden God en Zijn tijdsplan. Ik bid dat hun ongewone liefde voor God en elkaar, velen zal inspireren en vormen.

Wat is ‘leven in de vreze des Heeren?’ Het is sterven aan jezelf zodat het gezag van God gevolgd en gehoorzaamd wordt. Waartoe en met wie God je ook geroepen heeft, wees allereerst toegewijd aan Hem en Hij zal zichzelf aan je openbaren terwijl je Hem zoekt en op Hem wacht.

Valerie Elliot Shepard was in januari 1956, slechts tien maanden oud, toen haar vader, Jim Elliot, vermoord werd. Tot haar achtste jaar groeide ze op in Ecuador, waar ze samen met haar moeder woonde. Ze haalde haar diploma aan Wheaton College. Valerie en haar man Walt zijn de ouders van acht kinderen. Zij heeft ook een kinderboek geschreven, ‘Pilipinto’s Happiness’, waarin ze de herinneringen aan haar jeugd in de Amazone beschreven heeft

 Dit artikel verscheen op 10 juli 2019 op Desiring God (www.desiringgod.org) onder de titel: ‘They laid love on the altar’ (My mother’s letters to Jim Elliot). Het artikel is met toestemming vertaald.